Yorgun bir günün sonuna geldiğim her vakit yatağımda biteceğini umarak eve geliyorum. Evet yatağımda bitiyor ama o günün yorgunluğu değil. O günün kendisini yatağımda katlediyorum. Galiba bu katliamın yorgunluğu üzerimde kalıyor.
Her akşam eve geldiğimde yatağıma yatıp uyuyabilmek istiyorum fakat ellerimde ve yatağımda o günün kanı... Yatak sıcak! Kan gibi sıcak hem de! Uyutmuyor kurumamış kan, uyutmuyor o günün attığı naralar!
Neden bu işte çalışıyorum? Neden sevmediğim bir işteyim? Bir günümü ve en nihayetinde bir ömrümü buna harcamak kendi başına bir yaşamın katli değil midir? Sanatla uğraşmak isterdim, yaşam tarzım buyken yaşama tarzım niye bu kadar farklı? Tüm insanlar böyle değil mi? Ben Şirinlerde ki gibi "tembellik hakkımı" kullanmak isteyen tembel şirin olalım demiyorum, fakat; en büyük çalışkanlığımın tembelce şiir yazmak, yayvanca gitar çalmak, gevrek bir sesle şarkı söylemek, çala kalem resim çizmek olmasını isterdim... İnsanlara hatırlanan ve bir şeyler yaşatan bir eser.
Bizler öyle yaşamlar yaşıyoruz ki, bir yaşamın bile kimseye bir şeyler hatırlatmaya ve yaşatmaya gücünün yetmediği bir yaşam! Ne kkaddar değerliii... Nne kkaddaar elzeem!
Sayın okur, kendimizi eleştirmeden kendimizi devirip bir kendimiz yaratamayız. Korkarsın belki bundan, "ya kendimsiz kalırsam, ya yerine yeni bir kendim koyamazsam" dersin. Korkma! Her zaman bir sen varsın, biz senle varız; sen bizle varsın. Korkma, çünkü bizler diğerleri gibi seni yalnız bırakmayız. Sen-ben bir biziz. Her ne işle uğraşırsak uğraşalım, biz bir yaşam sanatı icra ediyoruz. Umarım bir şeyler hatırlatabiliriz beraber.
Yorgunluklarımızı katledelim artık, bir sabah uyandığımızda güneş bir keresinde dağlarda, çok uzaklarda olmasın! Uzanıp güneşi tutalım ellerimizle, günü koynumuza alalım sadık bir sevgiliymişçesine... Bir gün, bir gün bunu yapalım be okur.
Senin için bu gece Fuzuli'de Kalanlar'dan, Akılda Kalanlar bunlar işte.
Kendine iyi bak sayın okur, sana da idareten varoluşlar dilerim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder